Prawdziwa przyjaźń to nie chwila, to nie rok, to nie wiek. Prawdziwa przyjaźń to całe życie – od narodzin do śmierci. Razem płakać, razem śmiać się, razem przez świat iść, razem w dół, razem w górę, razem przez wszystko przechodzić.
Prawdziwa przyjaźń nie jest o tym, kto z nami był najdłużej. To jest o tym, kto przyszedł i nigdy nie opuścił naszego boku.
Przyjaciele to zajebista sprawa, tylko muszą być prawdziwi.
Kluczowym elementem prawdziwej przyjaźni jest wzajemne zrozumienie, połączone z tolerancją, empatią i gotowością do poświęcenia. Przyjaciel to ten, kto patrzy w tę samą stronę, a jednocześnie szanuje twoją indywidualność.
Prawdziwa przyjaźń to nie „być tam”, kiedy jest to dla ciebie wygodne, ale „być tam”, kiedy nie jest. To nie „być tam”, gdy jest łatwo, nie „być tam”, gdy jest przyjemnie, ale „być tam”, gdy jest trudno i gdy jest najgorzej.
Przyjaźń, podobnie jak wiara, bywa często obiektem prób i tak jak złoto trzeba ją oczyszczać w ogniu. Bardzo mało jest prawdziwych przyjaciół - tych, którzy są obecni, gdy zaczyna cię spotykać nieszczęście.
Przede wszystkim powinniście wystrzegać się podejrzeń, ponieważ są one trucizną zabijającą przyjaźń.
Czasami bardzo potrzebujesz
przyjaciela, ale nikogo nie ma w pobliżu.
Przyjaciel wyglądał jak stary człowiek w młodym ciele albo młodzieniec z duszą staruszka.
Przyjaciele nie należą do was, to wy należycie do przyjaciół.
