Przyjaźń jest jednym z najpiękniejszych darów życia. To braterstwo dusz, które nie są spokrewnione krwią, ale połączone głęboką miłością i szacunkiem. To lojalność, która nie wymaga słów, lecz objawia się w konkretnych czynach.
Cóż to za nieopisana ulga, mieć poczucie bezpieczeństwa przy innej osobie, nie musieć ważyć myśli, ani mierzyć słów, lecz wylewać je wszystkie z siebie wiedząc, że wierna dłoń przyjmie je i zachowa…
Przyjaciel to ktoś, kto zna cię dobrze, ale mimo to cię lubi. Przyjaźń nie polega na tym, że ktoś jest w naszym otoczeniu, kiedy jest nam dobrze, ale na tym, że ktoś jest obok nas, kiedy jest nam źle.
Przyjaźń to nie tylko wdzięczny gest, to nie tylko uprzejmość, uprzedzenie, czysta formalność. Nie, przyjaźń to coś więcej, to rozumienie, to cierpliwość, to wiara w drugiego człowieka, to szacunek do jego godności, to zrozumienie sensu jego losu. To niemalże miłość, bez czysto biologicznych jej cech, to miłość duchowa.
Jeżeli stracisz zbyt wiele osób grozi ci też, że stracisz samą siebie.
Jak przyjaciele pochlebcy psują, tak kłótliwi nieprzyjaciele bardzo często przyczyniają się do poprawy.
Tylko książki są przyjacielem, który nigdy cię nie zawiedzie.
Stare opowieści są jak dawni przyjaciele, których trzeba od czasu do czasu odwiedzać.
Pochlebcy wydają się być takimi przyjaciółmi, jak wilki psami.
Przyjaźń bez zaufania nic nie warta.
