Widocznie jednak moje życie nie było dostatecznie ciekawe, by ktoś chciał je ze mną dzielić.
Ze wszystkich moich przyjaciół jestem jedynym, jaki mi pozostał.
Nie mierzymy przyjaźni liczbą spotkań. Nie mierzymy jej ilością wspólnie spędzonego czasu. Mierzymy ją dechem serca, zrozumieniem, akceptacją i miłością. Wcale nie musimy się codziennie widywać, aby być dla siebie bliskimi.
Większość ludzi chciałaby mieć takich przyjaciół,jakimi sami nie umieją być.
Przyjaźń to coś więcej niż zdolność do odczytywania w duszy drugiego człowieka. Przyjaźń to sztuka budowania zaufania, poczucia bliskości, zrozumienia. To nieustanne odkrywanie nowych stron osobowości przyjaciela, odkrywanie, które przynosi radość, daje poczucie bezpieczeństwa. Przyjaźń to jak muzyka, której słuchasz cicho,tak by słyszeć siebie, ale i szum świata.
Jedni ludzie nie pamiętają ile dobra dla nich zrobiłeś, ale wytykają Ci najmniejsze potknięcia.
Nie ważne jak bardzo był to trudny czas w Twoim życiu... Ważne że znaleźli winnego za własne porażki czy niedopatrzenia.
Na szczęście są i tacy którzy docenią Twoje starania i pomogą w potrzebie.
Tak poznasz prawdziwych przyjaciół !
Przyjaźń nie jest tym, co wiesz najgłębiej w swoim sercu o danym człowieku. Jest to dar nie sądzenia ich, gdy dowiesz się.
Prawdziwa przyjaźń między dwoma istotami nie jest oparta na daniu i braniu w rzeczach małych. Zawsze, kiedy jesteś głodny, twoi prawdziwi przyjaciele przygotowują ci stół pełen jedzenia.
Stara przyjaźń, choćby cicha i niezobowiązująca, jest jak kapitał, na którym możemy zawsze polegać. To nieoceniony skarb, którego wartość z biegiem lat rośnie.
Pochlebcy wydają się być takimi przyjaciółmi, jak wilki psami.
