Przyjaciół poznaje się w biedzie. Prawdziwy przyjaciel to ten, kto nie opuszcza nas, gdy tracimy zdrowie czy dobra.
Przyjaźń zasługuje na to, abyśmy z nią byli szczerzy. To cenny skarb, którego nie można kupić za żadne pieniądze, nie można go zdobyć na siłę, trzeba go zdobywać cierpliwością, troskliwością i dobrocią.
Prawdziwi przyjaciele to ci, którzy wchodzą, gdy reszta świata wychodzi
Przyjaźń to wszystko. Przyjaźń jest więcej niż talent. Jest więcej niż rząd. Jest prawie równie ważna jak rodzina.
Kiedy człowiek dorasta traci też przyjaciół - jeśli ma szczęście to tylko tych niewłaściwych, którzy może nie są tak dobrzy, jak się o nich kiedyś myślało. Jeśli masz szczęście, to uda się utrzymać tych, którzy są prawdziwymi przyjaciółmi, tych, którzy zawsze przy tobie trwali. Nawet jeśli tobie się wydawało, że nie trwają. Bo tacy przyjaciele są cenniejsi od wszelkich diademów świata.
Przyjaciel to ktoś, kto zna melodię twojego serca i jest w stanie zagrać ją na nowo, gdy ty o niej zapomniałeś.
Nie opuszczaj starego przyjaciela. Nowy będzie mniej wart.
Przyjaciel to ten, kto zna cię takim, jakim jesteś, rozumie, tam gdzie popełniłeś błędy, pomaga dźwignąć się z nich, a bez zmrużenia oka, zawdzięczasz mu swoje szczęście.
Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach. Przyjaciele są jak kwiaty w ogrodzie życia. Prawdziwa przyjaźń to niewidzialna więź, która łączy dwa serca, niezależnie od odległości.
Przyjaźń to skomplikowana forma prostoty, jest jak książka łatwa do przeczytania, ale trudna do zrozumienia, jest jak muzyka, która może dźwięczyć szorstko, ale dalej jest melodią.
