Zwierz w sieci najsroższy.

 Sami nakładamy sobie na głowę turban z węża.

 Wszyscyśmy ludzie i ksiądz pleban człowiek.

 Schodzić zawsze, nigdy nie wchodzić.

 Każdy na swoich śmieciach śmielszy.

 I morze czasem w złym humorze.

 Gość jest najpierw jak złoto, potem – jak srebro, w końcu ciąży jak żelazo.

 Kto cnotliwy, ten szczęśliwy.

 Zima starym dokucza,a młodych naucza.

 Chciałaby dusza do raju, ale jej grzechy nie dają.

 Siła kobiety – w jej języku.