Potęga jednego w Rzeczpospolitej nieznośna.

 Nie wierz wilkowi, choć zabity.

 Nie do prosiąt świni, kiedy ją smalą.

 Kto się strachu boi, niedaleko zajdzie.

 W krótkie dzionki października,wszystko z pola, z sadu znika.

 Mądry Polak po szkodzie, głupi nawet wtedy nie. Stąd pijaczek po dychu gorszy, mądry człowiek wciąż dobry jest. A pomników nie stawia się żyjącym, tylko zasłużonym.

 Verba docent, exempla trahuntsłowa uczą, przykłady pociągają.

 Nie raz siekierą, gdy dąb chcesz zwalić.

 Z prawdą nic się nie rymuje.

 Lepiej jest nieść swój krzyż niż wlec go po ziemi.

 Każdy tę wiarę za najlepszą uważa, w której się wychował.