Nie potrzebuję skrzydeł, by latać. Potrzebuję ludzi, dzięki którym nie ...

 Może i faktycznie coś się kończy, by coś innego się mogło zacząć. Tylko, że niektóre zakończenia odbijają się na nas zbyt mocno i nie mamy ochoty iść dalej i otwierać nowego rozdziału.

 Podobno jeśli ludzie są sobie pisani to prędzej czy później i tak na siebie trafią.

 Nie umiem prosto z mostu powiedzieć "kocham". Dla mnie to jak skok z krzesła z pętlą na szyi. Za dużo było ucieczek, śmiechu, albo "spierdalaj" w odpowiedzi.

 Wszyscy szukają drugiej połowy swojego serca, tymczasem większość powinna rozejrzeć się za brakującą połową mózgu.

 Niektórzy, widząc piękny lot,
czekają jedynie na paskudny upadek.

 Bo to jest tak: kiedy umira stare drzewo - płacze stary las, kiedy umira stary Cygan - płaczą wszystkie gwiazdy.

 Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.

 Jeśli kiedykolwiek stanie się to niemożliwe, by pozostało prawem, co już nim jest, to tak samo stanie się niemożliwym, aby pozostała miłością ta, która jest nią już dzisiaj.

 Mój stan to nie to, co widzicie w moim ciele,
ale to, co dzieje się w mojej duszy.

 Najważniejsze jest, byśmy, zamiast czekać na to, aż los do nas uśmiechnie się szeroko, sami zaczęli to robić na co dzień. Najpierw dla siebie, a potem dla innych. Jedno jest pewne - życie jest zbyt krótkie, aby na coś takiego czekać.