"Nigdy" i "zawsze" to słowa, których powinniśmy używać bardzo ostrożnie.

 Czas, który widzi, jak rośliny ciągną się do słońca, zwierzęta zabijają się dla większej ilości tłuszczu, ludzie budują, niszczą, pędzą w kółko, przemijają i nie wracają.

 To smutne, kiedy osoby, które dają ci najlepsze wspomnienia, stają się jednym z nich...

 Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.

 Za szybko i za bardzo przywiązuję się do ludzi. Za łatwo się otwieram i zbliżam. Dostrzegam w ludziach to co dobre, zapominając, że zawsze jest to drugie oblicze. 

 Jeśli chcesz coś zdobyć, dlaczego to niszczysz? A jeśli tego nie chcesz, po co próbujesz to komuś odebrać?

 Jestem sama, mimo że otacza mnie tłum ludzi...

 - Co Cię najbardziej boli, co jest najsmutniejsze? - Rozczarowania. Bo wcale nie to, że ktoś mi pokaże, że mnie nie lubi. Wcale nie to, że ktoś mnie wkurwi. Wcale nie to, że ktoś mnie wyzwie, obrazi, odrzuci. Najbardziej bolą rozczarowania.

 Ludzie uciekają do grup o podobnych światopoglądach, by chronić swoje zdanie przez tak samo myślących.

 Czasami ludzie się nie odzywają dlatego, że nie mają nic sobie do powiedzenia, a czasem dlatego, że mają aż nazbyt wiele.

 Nie snapisał jeszcze nikt, kto nie przetrwał przez jakiś czas sztormu losu. Dla artysty przepaść jest domem. Nie jest to jednak jego wina, że czuje się dobrze tylko tam; chciałby czuć się dobrze wszędzie.