Prawdziwe oblicze ludzi poznajemy w trudnych chwilach.

 Nie wystarczy jedynie dążyć do znalezienia sensu życia - pierwszym krokiem musi być nadanie temu sensu. Poświęcenie życia na coś, co jest większe niż ono samo, jest najmocniejszym sposobem na to.

 Człowiek, który nie zna ani radości, ani bólu, nie zna niczego. Nie jest mądry, jest martwy. Umierał powolutku zanim się urodził.

 Powroty rzadko są takie, jak sobie wyobrażaliśmy.

 Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.

 Najważniejsze, aby nie przestawać się zastanawiać. Cudowność jest w tym, co życie ma do zaoferowania i najważniejsze, aby nie przestawać pytać. Zachowaj swoją ciekawość.

 Jeżeli Ci na kimś zależy, to akceptujesz go w pełni, ze wszystkimi wadami.

 Życie to wieczne doświadczenie. Nasz charakter to ciągła zmiana. Nasze przemyślenia to uporządkowany chaos. Nasza egzystencja to negocjowane zrozumienie. Nasza wytrzymałość to wieczność - lecz zawsze mamy wybór.

 I przyszła taka jakaś dziwna tęsknota. Łajdacza nieproszona. Za czymś, co jeszcze się nie zaczęło. Za smakiem, którego nie zdążyły poznać usta. Za dłonią, w której nie znalazła się dłoń. Za zapachem, który nie obiegał serca.

 Zakochiwanie się to prosta sprawność, miłość to trudna sztuka. Miłość to odpowiedzialność za drugą osobę. To umiejętność dostrzegania jej wartości, a nie tylko dostrzegania jej piękna.

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.