Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.

 Nie układam bukiet, zbierając rozproszone kwiaty, tylko szukam kwiatów w zależności od bukietu.

 Rzeka płynie ciągle tak samo, a jednak kiedy do niej wchodzisz, nigdy nie jesteś dwukrotnie w tej samej wodzie.

 Cały spostrzegany świat jest tylko zbiorem obrazów i znaków.

 Widzę to co widzą inni lecz niestety nie mogę dać im swoich oczu, aby mogli zobaczyć to samo.

 Świat powstał chyba ze strachu przed pustką.

 Nikt nie potrafi unieść całego świata na swoich barkach.

 Świat nie jest wcale tak zaprojektowany. Ludzie mają zwyczaj mówienia o świecie jako o maszynie, ale to jest kłopotliwe. Zwierzęta nie są maszynami. Ptaki nie są maszynami, ryby nie są maszynami.

 Istnieje tylko jeden kącik wszechświata, nad którym możesz być pewny, że jest w twojej mocy go poprawić, a tym miejscem jesteś ty sam.

 Świat jest książką, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę. Szerokość geograficzna zawsze i wszędzie decyduje o wartości człowieka. Kto nie rozumie jednego narodu, nie zrozumie żadnego.

 Świat, moim zdaniem, jest cudownym miejscem, pełnym piękna, wdzięku, porywających namiętnych zbliżeń i niewiarygodnej różnorodności, która jest niesamowita, lecz także na swój sposób przerażająca.