Popioły umarłego świata niesione tu i tam przez posępny, ziemski wiatr.
Są dwa sposoby na patrzenie na świat. Jeden mówi, że nic nie jest cudem. Drugi mówi, że cudem jest wszystko.
Nie potrafię sobie wyobrazić Boga, który nagradza i karze przedmioty swojego stworzenia. Mogę sobie wyobrazić go tylko jako Istotę, która stara się zrozumieć to, czym jest świadomość.
Świat jest ogromną fabryką, która produkuje cierpienie, cierpienie jest jego pięknem, powodem jego istnienia: musi się wydawać dobrze zorganizowane, aby było tolerowane.
Świat jest jak książka, a kto nie podróżuje, ten zna tylko jedną stronę tej książki.
Świat jest księgą, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę.
Gdybyśmy mogli zobaczyć świat przez kogoś innego, to tylko stanowiłoby potwierdzenie, że każdy z nas ma własną wersję świata, która jest unikalna i niepowtarzalna.
Świat jest księgą, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę.
Świat nas nie zna i nam umyka.
Nic, na tym świecie nie zdarza się tak akurat, jak byśmy pragnęli.
