Kiedy przychodzi na świat nowa myśl, spogląda na niego z aspektu absoluciej nowości. Zawsze pojawia się nagle, spontanicznie, niezależnie. I nie zawodzi, bo niesie ze sobą własny umysł.
Świat, który widzimy na co dzień, jest tylko cieniem rzeczywistości. Nie jest ani dobry, ani zły, po prostu jest. To my nadajemy mu znaczenie i wartość przez nasze percepcje i przekonania.
Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.
Świat jest tylko odbiciem naszej duszy.
I światów tyle, i planet tyle wiruje w mojej głowie...
Świat jest księgą, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę.
Widzimy świat nie takim, jakim jest, ale takim, jakimi jesteśmy. Nasze postrzeganie jest naszym oknem na świat, ale pamiętajmy, że okno można otworzyć, zamknąć, wyczyścić czy nawet zasłonić. To, jak go używamy, zależy tylko od nas.
Świat jest zbyt mały, żeby zostawić go w spokoju.
Ani ludzi, ani świata nie widzimy takimi, jakimi są, ale takimi, jakimi widzieć się nauczyliśmy.
Popioły umarłego świata niesione tu i tam przez posępny, ziemski wiatr.
