Gdy zaczynam zastanawiać się nad światem, jest taka równowaga, z jednej strony jest piękno, z drugiej straszna nędza. Czasem pomagam, ale to nie jest wiele wobec tego, co jest do zrobienia.
Świat jest jak ogromna księga, w której każdy liść, kwiat, zwierzę, góra, rzeka, ocean to kolejne zdania, strony, rozdziały tej nieskończonej opowieści. Błąkając się po świecie, czytamy tę historię, uczymy się jej i jej nie kończymy.
Wieńcą życia jest doświadczenie, które daje nam świadomość sprawiedliwości społecznej, uczciwości i miłości do bliźniego. Bez tych wartości życie staje się puste i bezcelowe.
Na tym świecie nie ma sprawiedliwości, kochanie.
Myśląc o naszym niewielkim globie, określanie kogokolwiek jako obcokrajowca jest przerażająco dziwaczne. Jesteśmy wszyscy przemijającymi pasażerami na tej samej planecie, krążącej w kierunku tego samego nieznanego końca.
Nie należy myśleć, że świat jest jedynie zbiorem obiektów, które do nas należą. Świat jest wielkim domem, w którym wszyscy jesteśmy gośćmi, a gość powinien dbać o dom, w którym mieszka.
Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.
Nikt nie jest tak zadowolony ze światem jak osoba, która właśnie wyszła z biblioteki. Dlatego biblioteki są najbogatszym i najwspanialszym miejscem na ziemi.
Wszelka wiedza nawet najbardziej świecka, jest cnotą; a wszelka ignorancja, nawet najbardziej duchowna, jest grzechem.
Żyjemy tylko po to, by odkrywać piękno. Wszystko inne jest tylko czekaniem.
