Nie wiem, czego potrzeba nam lub naszej duszy, gdy nie jesteśmy szczęśliwi.
Żyjemy, słuchamy muzyki i niekiedy, bo nie zawsze, potrafimy dostatecznie się skupić, wystarczająco otworzyć, doświadczamy jej głęboko i boleśnie, doświadczamy jej piękna, w którym łączy się radość
i rozpacz, i także przeczucie, pojawiające się bardzo rzadko, ale mimo to realne, przeczucie czegoś,
co nas całkowicie przerasta, co należy do wyższego porządku, co nazwalibyśmy słowem boskie,
gdybyśmy się nie wstydzili takich słów.
Nie zaczynaj dzisiejszego dnia od rozpamiętywania wczorajszych zmartwień.
Musi być gorzej,
żeby potem było lepiej.
Szczęśliwa dusza to ta,
która ma czas, żeby pamiętać.
Po prostu raz na jakiś czas każdemu trafia się szczęście.
Na końcu życia, być może nie zaniesiesz Panu Bogu zestawu super uczynków, opinii. Ale przyjdziesz i powiesz, nic mi nie wyszło...ale przynajmniej próbowałem.
Szczęście to nie miejsce do którego trzeba dążyć. Szczęście jest drogą, którą idziesz. A drogę do szczęścia wyznacza błogie ignorowanie tego, co o tobie mówią inni. Ty decydujesz, co jest dla ciebie szczęściem.
Polityka, która nie zachowuje w sobie ani teologii, ani metafizyki, ani moralności, staje się ostatecznie interesem handlowym.
My rządzimy światem, a nami kobiety.
