Należał do Pokolenia Kolumbów, czyli pierwszej generacji ludzi urodzonych w wolnej, niepodległej Polsce. Jednocześnie było to pokolenie, którego młodość została naznaczona walką za ojczyznę w czasie II wojny światowej.
- "Bo kto nie kochał kraju żadnego i nie żył chociaż przez chwilę jego ognia drżeniem, chociaż i w dniu potopu w tę miłość nie wierzył, to temu żadna ziemia nie będzie zbawieniem". -Polacy
- I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, i poczułeś, jak się czai w dźwięku minut - zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką. Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?". Elegia o... [chłopcu polskim]
- "Stań się krzywdą i zemstą, miłością i ludem. O, chwyć za miecz historii i uderz! i uderz!" (Oddycha miasto ciemne długimi wiekami)
- "Więc naprzód, niech broń rozdziera niech kula szyje jak nić Trzeba nam teraz umierać By Polska umiała znów żyć".- Pocałunek
- "Nam jedna szarża – do nieba wzwyż, I jeden order – nad grobem krzyż". -Raz – dwa – trzy...
- “Nas nauczono. Nie ma litości” (...) “Nas nauczono. Nie ma sumienia” (...) “Nas nauczono. Nie ma miłości” (...) “Nas nauczono. Trzeba zapomnieć...” -Pokolenie
- "A otóż i macie wszystko. Byłem jak lipy szelest, a imię mi było Krzysztof, i jeszcze ciało – to tak niewiele". -Rodzicom
Krzysztof Kamil Baczyński był słabego zdrowia. Cierpiał na astmę, obawiał się gruźlicy. Mimo tego zdecydował się dołączyć do walki z okupantem. Najprawdopodobniej wpływ na to miały tradycje rodzinne – jego ojciec był legionistą. Decyzja ta pokazywała jak wielką siłą woli cechował się poeta.
We wspomnieniach osób, które go znały jest nazywany melancholijnym. Wszystko traktował z dużym dystansem. Można było odnieść wrażenie, że wiedział o tym, że nie przeżyje wojny. Poległ 4 sierpnia 1944r pełniąc wartę na posterunku w pałacu Blanka.
Przetrwały wszystkie jego utwory, więc dzisiaj możemy poznać jeden z ważniejszych głosów tamtego pokolenia.
"Bo kto nie kochał kraju żadnego i nie żył chociaż przez chwilę jego ognia drżeniem, chociaż i w dniu potopu w tę miłość nie wierzył, to temu żadna ziemia nie będzie zbawieniem". -Polacy
W utworze tym autor wzywa swoich rodaków do odbudowy kraju. W jego twórczości widoczna jest powinność swojego pokolenia jaką widział – potrzebę walki o drogi kraj. Żałuje zniszczeń jakie powoduje wojna i mówi o miłości, która powinna dominować.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, i poczułeś, jak się czai w dźwięku minut - zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką. Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?". Elegia o... [chłopcu polskim]
Utwór w poruszający sposób oddaje rzeczywistość tego pokolenia. Młodzi ludzie, których marzenia i spokój przekreśliła wojna. Szybko musieli dojrzeć i stanąć do walki w obronie kraju, często poświęcając swoje życie. Jak wielu dziś pamięta o ich ofierze?
"Stań się krzywdą i zemstą, miłością i ludem. O, chwyć za miecz historii i uderz! i uderz!" (Oddycha miasto ciemne długimi wiekami)
Autor wzywa tutaj ponownie do odbudowy nie tylko miasta, ale także społeczeństwa. Widoczna jest tu wiara w czyn i możliwość wpływu na otaczający świat.
"Więc naprzód, niech broń rozdziera niech kula szyje jak nić Trzeba nam teraz umierać By Polska umiała znów żyć".- Pocałunek
Ponownie widzimy tutaj rzeczywistość tamtych dni – świadomość, że każdy z nich może być tym ostatnim. Niezależnie od tej wiedzy, nikt nie rezygnował z walki.
"Nam jedna szarża – do nieba wzwyż, I jeden order – nad grobem krzyż". -Raz – dwa – trzy...
W tym jak na Baczyńskiego lekko napisanym utworze widać, co stanowiło prawdziwą wartość dla walczących. Nie miały dla nich znaczenia niewygody jakie spotykali na co dzień. Ważne było to, comogli osiągnąć, czyli wolność.
“Nas nauczono. Nie ma litości” (...) “Nas nauczono. Nie ma sumienia” (...) “Nas nauczono. Nie ma miłości” (...) “Nas nauczono. Trzeba zapomnieć...” -Pokolenie
Utwór ten mówi o tragedii Pokolenia Kolumbów. Wojna spowodowała całkowitą zmianę wartości jakie przyświecają w życiu, odebrała młodość i marzenia. Byli zmuszeni do przyjęcia nowego dekalogu pełnego okrucieństwa, które było potrzebne do przetrwania.
"A otóż i macie wszystko. Byłem jak lipy szelest, a imię mi było Krzysztof, i jeszcze ciało – to tak niewiele". -Rodzicom
Wojna odcisnęła bardzo duże piętno na twórczości Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. W tym utworze prowadzi rozmowę ze swoimi rodzicami. Mówi o tym kim chcieli, aby był i to jak wojna na niego wpłynęła. Żałuje, że przyszło mu żyć w tak ciężkich czasach, czuje, że może nie przeżyć i obawia się czy sprosta oczekiwaniom rodziców. Choć ma poczucie bezsilności, deklaruje, że do końca będzie wierny temu, czego go nauczyli.
