Wolność według Jana Pawła II

 Wolność jest zawsze wolnością dla tego, kto myśli inaczej. Nie z powodu, any fanatycznego „masochizmu”, lecz dlatego, że bez tej „całości” wolność przestaje być wolnością.

 Człowiek jest wolny, kiedy potrafi dać moralne prawo sobie sam, jest niewolnikiem, kiedy musi podporządkować się prawu nałożonemu z zewnątrz.

 Być wolnym nie znaczy tylko zrzucić kajdany, ale żyć w taki sposób, aby szanować i pobudzać wolność innych.

 Wolność nie polega na braku zahamowań, ale na umiejętności wyboru, na umiejętności kierowania własnym życiem. To nie jest bycie bez ograniczeń, ale posiadać prawo do decydowania o swoim losie.

 Nieposłuszeństwo jest prawdziwą podstawą wolności, posłuszni muszą być niewolnicy.

 Wolność nie polega na robieniu wszystkiego, co chce się robić, ale na tym, by nie robić tego, czego nie chce się robić. Autonomiczne osoby tworzą swoje własne wartości, czerpią radość przede wszystkim z samych siebie.

 Wolność to nie jest stan, lecz proces. To nie jest być wolnym, ale stawać się wolnym. To jest dążenie, ciężka praca, cierpliwość...

 Doświadcz tu wolności, którą kiedyś znałeś, nie pamiętając niczego przed swoim urodzeniem. Czyż nie jest odległe, czułe i wolne od strachu?

 Człowiek, który nie ma innego celu, niż sam cel swojego życia, nie ma potrzeby robić nic przeciwko swojej woli. Należy go zostawić w spokoju, nawet jeśli mógłby żyć lepiej, robiąc inaczej.

 To, co czeka mnie na końcu snu, winno być końcem wszystkiego. Lecz nie jest.