Wolność według Jana Pawła II

 Nie ma nic pustego w tym świecie jak miłość własna. Wartość człowieka można mierzyć tylko przez ilość wolności oraz prawdy, jaką ofiaruje innym.

 Wolność to nie posiadanie praw, to być panem swoich praw. Każda wolność, której nie umiemy używać dla siebie samych, staje się narzędziem naszej niewoli.

 Człowiek, który nie ma innego celu niż jego sam zadowolenie, nie powinien narzekać, jeżeli nie jest wolnym, gdy inni próbują zadowolić swoje upodobania na jego koszt.

 Wolność to duma, zasłużona i długotrwale broniona, to pozbawienie żalu i to zrozumienie, że tylko wolny może grać w tym uczciwym, najsłodszym ze wszystkich światowych teatrów - miłości. Bo wolność jest żywą siłą, bo to jest wolność, która jest prawdziwym kierowcą naszego sukcesu, naszego poczucia spełnienia

 Wolność to prawo do mówienia, że dwa plus dwa równa się cztery. Gdy to jest zagwarantowane, wszystko inne pójdzie za tym.

 Wolność spoczywa w sercach ludzi; kiedy umiera tam, żaden konstytucja, żaden prawo, żadne sądy nie mogą ją ocalić.

 Wolność jest prawem duszy, bez którego ona nie może znać na ziemi ani prawdy, ani dobra. Bez wolności jesteśmy tylko maszynami, które poruszają się na życzenie innych.

 Prawdziwa wolność polega na zdolności do mówienia to, co myślimy, bez obawy o konsekwencje. Prawdziwa wolność to wolność umysłu, nie wolność ciała. Prawdziwa wolność to wolność wyboru, a nie wolność od wyboru.

 Wolność to luksus, który nie każdy potrafi zrozumieć. Człowiek jest wolny, gdy potrafi porzucić skomplikowane pomysły i zwykłe życie, żeby odnaleźć istotę swojego istnienia. Wolność jest podróżą w nieznane, w poszukiwaniu prawdy.

 Wolność jest jak powietrze. Dopiero gdy go zaczyna brakować, człowiek zaczyna doceniać jego wartość.