Zauważam, że im jestem starszy, tym mniej lubię mówić. Zwłaszcza że ludzie dużo mówią, ale nie rozmawiają, nie wymieniają myśli, tylko paplają. To męczące. I nie spotykają się ze sobą, tylko powtarzają: "Dobra, to jesteśmy w kontakcie". Każdy jest gdzieś w sobie. Wymieniają komunikaty.
Mózg to jednak paskudny oszust, a przy tym straszliwy despota.
Czasem trzeba udawać do samego końca,
bez względu na to, co się naprawdę czuje.
Musimy żyć. Żyć tak, by później nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.
O ile wzrosłaby nasza wielkość, gdybyśmy lepiej znali naszych Wielkich.
Jestem z innej bajki. Nie zadawaj się ze mną.
Życie jest okazją- wykorzystaj ją!
Bo serce jest silne, choć ciało mdłe.
Nie odznaczamy się niczym szczególnym. Jesteśmy tylko częścią zewsząd ograniczonej nieskończoności. Czy warto tedy tak srogo traktować siebie i innych? Wszystko jest takie małe, a my tacy krótkotrwałi. Musimy kochać siebie i innych, bo to jest jedyna rzecz, którą możemy sprawić wobec świata i siebie, a która ma znaczenie.
Życie to nie jest oczekiwanie na to, aż burza minie. To nauka jak tańczyć w deszczu.
Życie to nie jest poszukiwanie siebie samego. Życie to stworzenie siebie na nowo. Jakiekolwiek ograniczenia to tylko ograniczenia, które sami sobie narzucamy.
