Życie wspólnotowe może kwitnąć tylko ...

 Płomień gniewu opada, powoli przygasa.
Rany się goją. Kiedy jednak pozwalasz,
żeby tak się stało, umiera też część twojej duszy.

 Niestety najczęściej tak w życiu jest, że nie wiemy komu możemy zaufać. Bliscy potrafią zdradzić, a zupełnie obcy przyjść z pomocą. Większość ludzi woli ufać wyłącznie sobie, bo to najlepszy sposób żeby się nie sparzyć. Zaufanie to krucha rzecz. Raz zdobyta pozwala korzystać z ogromnej swobody, ale utracona jest nie do odzyskania.

 Intelekt nie powinien być niewolnikiem namiętności, lecz sługą serca.

 Zbyt piękni ludzie często wyglądają na nudnych i nikt się nie zastanawia, jacy są w środku.

 Powiedziała mi: Tak bardzo się boję...
Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.

 Życie to nie teatr, życie to żywioł straszliwy, w którym niemanipulowane prawdy są jedynym środkiem dojścia do brzegu. Człowiek żyje tylko wtedy, gdy prawda jest dla niego najważniejsza.

 To nasze blizny czynią
nas tym, kim jesteśmy.

 Nigdy nie opowiadaj ludziom o swoich problemach. 20% ma je gdzieś, pozostałe 80% cieszy się, że je masz.

 Być może istnieją czasy piękniejsze, ale te są nasze.

 Boże, parszywy z ciebie popapraniec.