Młyny Boże mielą wolno, ale ...

 Zawsze mnie można przytulić, kiedy nie można mnie uratować.

 Jestem tarczą, która osłania krainę człowieka.

 Żyj pełnią życia lecz rozważnie. Żyje sie tylko raz, lecz można odejść szybciej.

 Tęsknimy, choć nie mówimy o tym, bo przecież nie ma się czym chwalić. Myślami zbyt często wracamy do przeszłości, w której się zatracamy. Próbujemy żyć na nowo, ale wciąż mamy za sobą niedomknięte rozdziały. Nieraz już na starcie tracimy to, co mamy. Boimy się ryzyka i nie ryzykujemy. Chcemy walczyć, ale nie do końca potrafimy. Jesteśmy silni, choć tak często zbyt słabi. Niszczymy to, co kochamy, kochamy to, co niszczymy. Gubimy się, ciągle się gubimy, upadamy, przegrywamy, rozpadamy się wewnętrznie, płaczemy, śmiejemy i znów gubimy... Zdobywamy szczyty, chwilę później je tracimy. Nie wiemy jak żyć, nie wiemy komu ufać i coraz częściej brakuje nam siły. Jednak mimo wszystko nie poddajemy się, nigdy tego nie zrobimy.

 Grzeczność jest odblaskiem moralności.

 Wielkie cele i globalne zadania nie zostawiają miejsca na takie głupstwa jak ludzkie życie.

 Śmierć sumienia nie ma, ale ma poczucie formy; jeżeli nie musi, to się nie czepia.

 Bo choćbyśmy nie wiem jak długo się zadręczali, to nie możemy zmienić przeszłości.

 Przychodzą takie momenty, że żaden wulgaryzm nie jest w stanie wyrazić tego co czujemy.

 Pokora jest łatwiejsza dla tego, który w życiu coś zrobił, niż dla tego, który nie zrobił nic.