Nie pytaj próżno, bo nikt ...

 Znaleźliśmy się w miejscu, gdzie czas zamarł, a wspomnienia nie miały dostępu.

 Nic tak nie tłumi zdolności do współczucia jak nieustająca rozpacz.

 Musimy mieć do życia cierpliwość, ponieważ jest wieczne.

 Siedemdziesiąt lat jednego człowieka, a jakby siedemset ludzkości.

 Jak pięknie to było przedstawić się najpierw i tak dopiero dać się poznać.

 Człowiek jest istotą kruchą: wystarczy odrąbać mu głowę,żeby przestał żyć.

 Za każdym razem, gdy spotykasz innych ludzi, wówczas oni powinni doświadczać nieba.

 Ludzie ze skazą są niebezpieczni. Wiedzą, że potrafią przetrwać.

 Niczego nie potrzebowała. Chciała zapaść się w nicość i odpłynąć. Zapomnieć.

 Czego potrzebuję?
Odpoczynku od codzienności.