Myśleć to co prawdziwe, czuć ...

 Puk. Puk. Masz ptaszka w głowie. Puk, puk. Cały czas cię dziobie.

 Życie nie musi być doskonałe, żeby było wspaniałe.

 ''Jestem strasznie zmęczony bólem, który słyszę i czuję, szefie. Zmęczony tym, że ciągle wędruję, samotny jak drozd na deszczu. Nie mając nigdy żadnego kumpla, z którym mógłbym wędrować i który powiedziałby mi, skąd, dokąd i po co idziemy. Jestem zmęczony tym, że ludzie są dla siebie niedobrzy. To boli, jakbym miał w głowie potłuczone szkło. Jestem zmęczony tym, że nie zawsze mogłem pomóc. Zmęczony ciemnością. Czuję głównie ból. Jest go za dużo. Gdybym mógł z tym skończyć, zrobiłbym to. Ale nie mogę.''

 Nadzieja - marzenia i oczekiwania zawinięte w jedną paczkę.

 Sztuka, która nie jest zrozumiała podczas oglądania, degraduje!

 Żeby przez krótką chwilę nie było śmierci i czas nie rozwijał się jak nitka z kłębku rzuconego w przepaść.

 Wszyscy ponosimy straty - i tym bardziej cenimy to, co mamy.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać. Aby cieszyć się życiem, nie możemy stać w miejscu, musimy doznawać nowych wrażeń, przeżywać radości, smutki, poddawać się emocjom, a nie blokować je z obawy przed bólem.

 W większości wypadków
im dziwniejsza wydaje się sprawa, tym banalniejsze rozwiązanie.

 Jak można wierzyć słowom kogoś, kto sam sobie nie dowierza?