O ile wzrosłaby nasza wielkość, ...

 Stale przebywamy wśród ludzi, a tak naprawdę żyjemy i umieramy w samotności.

 Życie ludzkie ubiega między wspomnieniem a nadzieją.

 Z czasem samotność głęboko wnika w ciebie i już nie chce stamtąd odejść.

 Wszystko w naszym życiu jest ograniczone: nic nie należy do nas całkowicie i na zawsze.

 Otóż, jeśli musisz przekonywać i namawiać siebie samego do powiedzenia „tak”, to znaczy, że dusza mówi „nie”. Zapamiętaj - jeśli dusza mówi „tak”, to nie musisz sam siebie przekonywać.

 W życiu tak właśnie jest, że posługujemy się tym, co mamy pod ręką.

 Człowiek instynktownie unika nieprzyjemności, wiesz, stara się omijać je szerokim łukiem.

 Tylko uczestnictwo w byciu istniejącej istoty ujawnia sens w podstawie własnego bycia.

 Życie jest tym, co zdarza się nam, gdy jesteśmy zajęci robieniem innych planów

 Spontaniczność trzeba ćwiczyć każdego dnia, bo inaczej się ją traci.