Ad patres(udać się) do ojców;umrzeć.

 Zabijamy wrogów, bo inaczej oni zabiją nas.

 Wśród nicnierobienia oszaleć i załamać się.

 Nie ma gorszego zła od
pięknych słów, które kłamią.

 Artysta, prawdziwy artysta, a nie przeintelektualizowany młynek mielący automatycznie wszystkie możliwe wariacje i perturbacje, nie powinien bać się cierpienia.

 Jest czas milczenia i czas mówienia.

 Obojętność jest jak lód polarny na biegunach:zabija wszystko.

 Ale ja miałam coś, czego chłopakowi wyraźnie brakowało. Mięśnie.

 Nigdy nie wolno się zatrzymywać. Niemal każdego dnia miałem ten ból, idealizm – trochę wiary i nadziei, że jakoś to będzie lepiej. Życie bowiem jak rzeka, nigdy nie płynie wstecz, a każda chwila jest nową rzeczywistością.

 Człowiek potrzebuje drugiego człowieka więcej niż chleba i wody.

 ...wszystko dzieje się zawsze po raz pierwszy. Wszystko, co się liczy.