Życie ciągle odwraca naszą uwagę:nawet ...

 Opuszczam to życie nie jak się opuszcza własny dom lecz gospodę.

 Każda minuta życia, każde zdarzenie nauczyło mnie jednego: nie warto się ani przyzwyczajać, ani ufać.

 Niestety najczęściej tak w życiu jest, że nie wiemy komu możemy zaufać. Bliscy potrafią zdradzić, a zupełnie obcy przyjść z pomocą. Większość ludzi woli ufać wyłącznie sobie, bo to najlepszy sposób żeby się nie sparzyć. Zaufanie to krucha rzecz. Raz zdobyta pozwala korzystać z ogromnej swobody, ale utracona jest nie do odzyskania.

 Żeby przez krótką chwilę nie było śmierci i czas nie rozwijał się jak nitka z kłębku rzuconego w przepaść.

 Życie nie jest apelem do przyjemności, ale do wysiłku: to nie jest raj, ale ziemia, na której występuje mądrość i cierpliwość. Te dwa cnoty to jabłka ze złota, w końcu przynoszą spokój ducha.

 Zawsze narzekamy, że życie jest takie krótkie, a zachowujemy się, jakby nie miało końca.

 Ulice są pełne milczących opowieści.

 Kiedy krajem rządzi zgraja bandytów, ludzie zachowują się jak bestie.

 Cóż za smutna epoka, w której łatwiej jest rozbić atom, niż zniszczyć przesąd.

 Domem Irlandczyka jest jego trumna.