Błogosławiony ten, który żyje w ...

 Życie bywa okrutne, ale czasami nie pozostaje nam nic innego,jak się z tym pogodzić.

 Najgorszy moment przychodzi wtedy, kiedy uzmysławiasz sobie, jak bardzo wszystko nie jest okej. Jak bardzo okłamujesz samą siebie, jak bardzo nie chcesz widzieć tego co się dzieje w okół. Jak przekłamujesz wszystkie fakty i sprowadzasz je do wersji wygodnej. Żeby tylko nie bolało, żeby tylko nie myśleć. I ogarnia Cię niespotykana samotność, otępienie. Nie możesz z nikim o tym pogadać, nie możesz nawet wyjść na papierosa i o tym pomilczeć. Jesteś sam ze sobą i tym co zjada Cię od środka.

 Jest to niedorzeczne uczucie, bronię świętych krów religii, której nie jestem już wyznawcą.

 [...] posiadanie dziecka specjalnej troski jest prawdziwym wyróżnieniem.

 Nie żyję w sprzeczności ze sobą, wiodę życie, w którym istnieją sprzeczności.

 Jeżeli jednak szczerze wierzymy, że dobroć nigdy nie idzie na marne, musimy trwać w tym przekonaniu nawet wtedy, gdy szlachetność obraca się przeciwko nam.

 Ponieważ tak mało o sobie wiedzieliśmy, dużo mówiliśmy, najczęściej nie o sobie.

 Życie uczy nas, że możemy być szczęśiiwi tylko za cenę pewnej ignorancji.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Żeby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.

 Izoldo, przyjaciółko moja, i ty, Tristanie, otoście wypili śmierć własną.