Życie zaczyna się po czterdziestce.

 Ponieważ tak mało o sobie wiedzieliśmy, dużo mówiliśmy, najczęściej nie o sobie.

 Nie było potrzeby patrzeć życiu w oczy. Wystarczyło je czuć.

 Cywilizacja to niekończący się ciąg potrzeb, których nie potrzebujemy.

 Jesteśmy na ziemi jak aktorzy, którzy muszą
odegrać największy spektakl, bez ani jednej próby.
To życie jest próbą generalną. To normalne,
że popełnia się błędy... ale one czegoś nas uczą.

 Śmierć zawsze uważałem za coś w rodzaju literackiego konceptu.

 Najokropniejsi są jednak ludzie.

 Tam, gdzie znajduje się rozwaga, zalega ostrożne milczenie

 I nigdy nikomu ani niczemu nie oddawaj całej siebie. Zostaw choć kawałek na własność, żebyś miała do czego doszywać, jak Ci resztę wyszarpią. Ta rada dotyczy głównie serca.

 Niektórzy odnajdują miejsce na ziemi dopiero po swoim pogrzebie.

 Czy udało mi się zasadzić chociaż jedną roślinkę radości na pustyni twojej samotności?