To moje życie, nie twoje. Sama piszę instrukcję obsługi.

 Człowiek żyje na tym świecie tylko chwilę, jest jak przemijający deszcz, śnieg upadający chwytany dłońmi. Na jaki zatem cel wydajesz swój oddech życia?

 Nie za wszystko da się przeprosić,
ale wszystko można wybaczyć. Nie wszystko można naprawić, ale wszystko można zacząć od nowa.

 Trzeba więc pilnować, by kultura pielęgnowała dobroć, nie nienawiść.

 Ponieważ w jego sercu panuje ciemność, ciemność i ogień.

 Nie ma się czego wstydzić, matko. Przecież każdy z nas ma tyłek.

 No bo jak się dziękuje za życie? Czym za nie zapłacić? Gdzie są granice wdzięczności?

 Masz więcej nazwisk niż kot pcheł.

 Boję się zmian, a jednocześnie mam wielką ochotę przeżyć coś nowego.

 Siedemdziesiąt lat jednego człowieka, a jakby siedemset ludzkości.

 Lepiej jest szukać pięknych słów,niźli zadawać śmierć.