Stwierdzili, że jestem normalna. Mogę żyć. Powinnam żyć?

 Podświadomość jest uparta i tajemnicza, i naprawdę zawsze w końcu zrobi to, co zechce.

 Od­najdź w życiu ta­ki sens is­tnienia, które­go nikt ci nie odbierze.

 Mleko się psuje, kwiaty przekwitają, ludzie umierają, życie trwa.

 Dzieci do nas strzelają, więc my strzelamy do dzieci.

 Doskonała argumentacja nigdy nie przekona zaślepiającej emocji.

 Była dumna z samej siebie, że w końcu zdobyła się na odwagę, by pożegnać się z życiem.

 Ci którzy mają idee wciąż w gębie mają i zazwyczaj w pobliskim nosie.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Choć przyszłość zawsze pozostaje niepewna, żyjemy w nieustannym przekonaniu, że jutro przyjdzie. I to jest mocna idea, żyć z wiarą, że nawet po burzy pojawi się tęcza. Właśnie to czyni nas ludźmi.

 Myślę, że najgorsze, co może kogoś spotkać, to przegapienie swojego życia. Niewykorzystanie szansy na zrealizowanie swoich pragnień, na odnalezienie sensu i wreszcie — na poznanie i pokochanie siebie samego. Najgorsze dla człowieka to obejrzeć się wstecz, gdy jest już za późno, spojrzeć na swoje życie i uświadomić sobie, że — z głupoty, lenistwa czy tchórzostwa — nie poszło się drogami, którymi chciało się iść. Marcin Szczygielski (z książki Berek)