Stwierdzili, że jestem normalna. Mogę żyć. Powinnam żyć?

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.

 Woda wdziera się tylko do dziurawej łodzi.

  Las stanął w wielkiej ciszy, jakby słuchał tych jej słów ostatnich pożegnania, jakby dziwił się w milczeniu, że może ktoś, co się w nim urodził i wychował, co żył z nim jednym uczuciem, co tyle łez w jego objęciach wylał, tyle przemarzył w jego ciszy - żegnać się i odejść - na zawsze; szukać lepszej doli i przyjaciół szczerszych.

 Stres po rozwodzie porównywalny jest podobno ze stresem po śmierci najbliższej osoby.

 Istnieją jednak koszmary, które nie znikają w świetle dnia...

 Stara pomyślała: wojna jest cicha. Pokój to hałas.

 Jak długo się żyje, nic nie jest ostateczne.

 Hej! Właśnie wbiłam Ci nóż w plecy, a teraz pozwól że go przekręcę.

 - Pijemy coś dzisiaj?
- A co, masz urodziny?
- Nie, mam wódkę.

 Ten, kto potrafi poskromić swoje serce, potrafi podbić cały świat.