Kto zresztą wie, czy miłosierdzie nie jest najlepszą sprawiedliwością?

 Życie jest moim ulubionym nałogiem.

 Jedynymi ograniczeniami w twoim życiu
są te, które sam sobie narzucasz.

 Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. Wtedy zaczynam wyznawać "mamtowdu*izm" i "c*ujmnietoobchodzizm". Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.

 Jeśli kłamstwo płynęło z dobroci serca, nie było w nim nic złego.

 Śmierć to fałszywe miłosierdzie.

 Najlepsza gra to taka, z udziału której nie zdajesz sobie sprawy.

 Teraz kiedy piszę te słowa spokojne oczy matki spoczywają na mnie.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby zachować równowagę, musisz się poruszać naprzód.

 Przeżyte chwile nie giną. Nie wiemy nigdy, kiedy wypłyną z dalekiej przeszłości, by nałożyć się na to, co przeżywamy obecnie.

 Często się zastanawiam, dlaczego ludzie szukają na siłę sensu swojego życia, skoro to, co mają na co dzień, to najpiękniejsza podróż, jaką mogą odbyć. Wszystko, co robimy, ma swoją wartość i znaczenie.