Kto zresztą wie, czy miłosierdzie nie jest najlepszą sprawiedliwością?

 Myślę, że może wszyscy upadamy.
Pytanie brzmi, czy potrafimy się później podnieść.

 Słowa to tylko słowa i one rzadko zawracają z drogi kogoś, kto tego nie chce.

 Nie, to lęk przed utratą talentu. Bała się, że już nigdy niczego nie napisze.

 Chodząc po ziemi trzeba trzymać głowę w niebie, dopóki nie przeniesiemy się tam całkowicie.

 (...) jakby codzienna znajomość zwalniała nas z uważności na szczegóły.

 Rzadko jednak zaprzątam sobie tym
głowę. Co za różnica, jaka jest prawda, przecież dzięki niej nie zdobędę jedzenia.

 Świata nie da się ogarnąć, a życie to nieustanna improwizacja, taniec na linie, surfowanie na grzbietach okoliczności.

 Z czasem samotność głęboko wnika
w ciebie i już nie chce stamtąd odejść.

 Mam na to po prostu ochotę: rozbić ten dzień na złotawe kawałeczki.

 To nasze blizny czynią
nas tym, kim jesteśmy.