Babcia zawsze powtarza, że trzeba uważać na życzenia.

 (...) jest tutaj po to, aby być tam, gdzie ona.

 Kto wie, czy życie to nie śmierć, a śmierć, czy nie jest życiem?

 Słowa są tylko pyłem na wietrze, a pył wyklucza kontrast.

 Życie to krótki przystanek między nicościami. Najważniejsze to nie przegrać siebie, prowadzić ze sobą szczery dialog, mimo wszystko szukać prawdy, nie udawać, nie oszukiwać, nie zwodzić siebie i innych...

 Gdy robi się najciekawiej, akurat wtedy trzeba umrzeć.

 Starość nie jest niczym innym, jak tylko powtórzeniem wieku dziecięcego.

 Chcąc zmusić ludzi, aby dobrze o nas mówili, jedyny to sposób - czynić dobrze.

 Bo czas żadnych ran nie leczy. Czas może tylko uczy nas rozsądniej obchodzić się z bólem, jakoś bandażować te rany. Żyć z nimi i tyle.

 Nieszczęścia spadają tylko na tego, kto się ich boi, zaś tego, kto wychodzi im naprzeciw - omijają.

 Najważniejsze, czego potrzeba do życia, to odwaga. Odwaga, by zaakceptować to, czego nie można zmienić, odwaga, by zmienić to, co można, i mądrość, by odróżnić jedno od drugiego.