Zestarzałem się. Straciłem odwagę.

 Wolność zaczyna się tam, gdzie kończy się strach.

 Pisarz może żyć i pracować tylko w atmosferze języka ojczystego.

 Stwierdzili, że jestem normalna. Mogę żyć. Powinnam żyć?

 Bałam się pytać, bo wiem, że czasem jednym pytaniem można przeciąć nić porozumienia.

 Między wnętrzem i zewnętrzem nie ma łączności. Szklane fasady odsyłają otoczeniu jego własny obraz. Są bardziej nieprzekraczalne niż jakikolwiek mur
z kamienia. Wszystko komunikuje,
ale spojrzenia nigdy się nie spotkają.

 Gram po to, żeby wygrać i nie zamierzam przegrywać tylko dlatego, że jestem kobietą.

 Zmęczenie i rozdrażnienie przybierają czasem taką samą postać.

 Któż jednak powie, że za
tymi chmurami nie ma słońca?

 Jest to złota zasada w życiu: wymagać mało od świata, a dużo od siebie.

 Naród uwierzył, że jeszcze nie dojrzał do tego, aby wybierać właściwych gubernatorów.