Ach jak ciężko wspominać.

 Myśleć to co prawdziwe, czuć to co piękne i kochać co dobre - w tym cel rozumnego życia.

 Żadna znajomość nie jest na tyle doskonała, aby nie można było się poznać jeszcze lepiej.

 Przyjemnie jest od czasu
do czasu na kimś się nie zawieść.

 Przyszłość ludzi staje się jasna:będą lokajami robotów.

 Największą umiejętnością życia - i najrzadszą - jest uznanie tego, kim jesteśmy, robienie tego, co umiemy, i tylko tego - i znalezienie w tym szczęścia.

 Nadzieja jest czymś pośrodku między skrzydłami a spadochronem.

 W kraju triumfuje kolektywna nieświadomość i irracjonalizm.

 Najlepsze plany zwykle mają w sobie coś z szaleństwa.

 Życie jest jak teatr, nie liczy się jak długo trwa, ale jak dobrze zostało zagrane.

 Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wymagań każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechać się do tych, którzy nie chcą uśmiechnąć się do mnie.