(...) moja cierpliwość to nie Schengen, ma swoje granice.

 To naprawdę dziwne, że zwierzęta chcą
razem z ludźmi dzielić schronienie.

 Dopóki twoje serce jest wolne i spojrzenie nie należy do nikogo.

 Błądzi człowiek, póki dąży.

 Ona właśnie taka była, ogrzewała wszystko naokoło siebie, a sama się wypalała. (Marek Soból)

 Życie składa się z tysięcy drobnych cząsteczek, różnych dźwięków, które razem tworzą harmonijną melodię. Wszystko zależy od tego, jak nauczymy się grać na tym niezwykłym instrumencie.

 Była dumna z samej siebie, że w końcu zdobyła się na odwagę, by pożegnać się z życiem.

 Zabijamy wrogów, bo inaczej oni zabiją nas.

 Abyście tylko potrafili położyć kwiaty pomiędzy smutnymi liśćmi życia!

 Nie ma większej przykrości, jak zostać powieszonym niepostrzeżenie.

 Jak niewiele potrzeba, aby z ratownika stać się ratowanym.