Człowiek, który traci intymność, traci wszystko.

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 Dopiero z wiekiem człowiek zaczyna rozumieć, że nie należy pukać do wszystkich zamkniętych drzwi i nie
należy wchodzić we wszystkie otwarte...

 Wszystko, czemu nie dano wiary, jest tylko zwykłą ozdobą.

 Człowiek jest jedyną na świecie istotą świadomą bliskości swej śmierci.

 Bogactwo pozbawia wrażliwości - jak wszelkie szczęście.

 Przesadziła z bagażem cnót rewolucyjnych.

 Był to Weltschmerz - ów ból życia, co unosi się w duszy jak gaz i nasyca ja rozpaczą, tak że szukamy zdarzenia, które nas mogło zranić, i nie możemy znaleźć żadnego.

 Ten dzień mógł być jak każdy inny, ale ja byłem już inny.

 Szerokość życia jest ważniejsza niż długość życia.

 Uczono mnie, że światło i cień są ze sobą nierozerwalnie związane.