Pieśni są pełne bohaterów, ale tutaj jedynymi bohaterami są kamienie.

 Doszedłem do wniosku, że w życiu nie ma żadnych ustalonych zasad. Robisz to, co musisz, żeby przetrwać. Jeśli to oznacza ucieczkę od miłości twojego życia, żeby zachować zdrowie psychiczne, to tak robisz. Jeśli to oznacza złamanie czyjegoś serca, żeby nie złamało się twoje, robisz to. Życie jest skomplikowane - zbyt bardzo, żeby były rzeczy pewne. Wszyscy jesteśmy rozbici. Podnieś osobę, potrząśnij nią i usłyszysz grzechot ich rozbitych kawałków. Kawałków, które rozbili nasi ojcowie, nasze matki, nasi przyjaciele, znajomi albo ukochani. (Tarryn Fisher, Mimo naszych kłamstw)

 Ginger Rogers robiła to samo, co Fred Astaire, w dodatku na wspak i na wysokich obcasach.

 Złość jest z natury wieczna, dlatego nie ma nic do stracenia ani do zyskania.

 Jestem jak matka natura, nie znoszę pustki.

 Żyjemy tak, jakby życie było karą. A przecież jest nagrodą.

 Nigdy nie wolno się zatrzymywać. Niemal każdego dnia miałem ten ból, idealizm – trochę wiary i nadziei, że jakoś to będzie lepiej. Życie bowiem jak rzeka, nigdy nie płynie wstecz, a każda chwila jest nową rzeczywistością.

 Z wibrionów powstaliśmy - w wibriony się obrócimy.

 Nieprzemyślane dobre uczynki przynoszą więcej korzyści niż przemyślane, ale okrutne.

 Ja, droga pani, mam bardzo mało rozumu, a strasznie dużo serca, więc się tego serca boję.

 Znika jak cień, którego nigdy nie było.