Artysta często nie wie, co robi, gdy porwie go natchnienie.

 I ten, kto kogoś przeżyje, zawsze pozostanie zdrajcą.

 Chyba łatwiej się żyło, gdy mniej się widziało, czuło i rozumiało

 Nie otrzymujemy krótkiego życia; lecz je takim czynimy. Nie brakuje nam czasu, lecz trwonimy go.

 Mizerne są zamierzenia ludzkie wobec niezłomnych postanowień losu.

 W zasnutym chmurami niebie ktoś powycinał ptaki. Jesień się starzeje.

 Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei.

 Każdy ma jakiś resentyment.

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 Kiedy chodzi o kogoś, kto jest dla nas ważny, trudno się nie martwić.

 Nie boisz się władzy, ale tego, że
dzierżąc ją, mógłbyś kogoś skrzywdzić.