Zawsze człowiek ma za mało, jak mu państwo wydziela.

 W trawach leżysz między niebem a ziemią.

 Żadne z nas już nie pamięta,
Jak beztrosko biegły dni,
Wiele nam nie było trzeba,
Ja i Ty i długo nic.

 Starość jest cierpliwa, uważna. Czasem widzi więcej niż zapalczywa, rzutka młodość.

 Duchy rozróżniają między tym, co się mogło stać, a tym co się stało.

 Wiem, że nawet tego nie wiem iż nic nie wiem.

 Hic vivimus ambitiosa paupertate omnesTu żyjemy wszyscy w dumnym ubóstwie

 Czy krew we mnie płynie, czy też tylko stoi w kałużach?

 Bądźcie dobrzy, a resztę pozostawcie niebu.

 Potykam się o słowa i jestem zaskoczony, że opuszczają usta we właściwym porządku.

 Być człowiekiem znaczy: każdego dnia starać się być lepszym.