Życie zredukowane do życia. Do walki o życie.

 Nagość w teatrze też jest kostiumem.

 Nie ma kluczy do szczęścia. Drzwi do niego zawsze są otwarte. Ludzie tak często patrzą na drzwi, że nie widzą, że są otwarte, ale tylko te otwarte drzwi prowadzą do ścieżki szczęścia.

 To, co w niej było zapowiedzią stało się kamieniem, a kochać można tylko zapowiedź.

 Nie ma nieśmiertelności innej niż pamięć ludzka.

 Bohaterowie zawsze dostają więcej, niż dają. Akt dawania gwarantuje wzajemność.

 Problem polega na tym, że nie da się uleczyć rany, której istnieniu się zaprzecza.

 Życie jest jak piłka nożna.
Musisz współpracować, aby odnieść sukces.

 Żyjemy w świecie pozorów, pozorujemy więc, że żyjemy.

 Mam wrażenie, że życie jest tylko filmem.

 Niech żyje wesołość! Kto wie, czy świat potrwa jeszcze trzy tygodnie?