Najokropniejsi są jednak ludzie.

 Jakże łatwo można dać się zwieść, wierząc, że człowiek jest czymś więcej niż tylko człowiekiem.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Ach, jak ja się będę teraz łotrował! Jak ja się będę łotrował!

 Znaleźliśmy się w miejscu, gdzie czas zamarł, a wspomnienia nie miały dostępu.

 Nie módlcie się o łatwe życie. Módlcie się, żebyście byli silniejszymi ludźmi.

 Kłamstwo nigdy nie jest niewinne.

 Nosimy góry w kościach za życia i stajemy się nimi po śmierci.

 Źle jest po omacku dobijać się do życia.

 Życie zamienia się niekiedy gwałtownie, jak schodzący lawinowo stok. Wszystko przewraca się, miota, a gdy emocje opadną, trwa inny krajobraz- podobny, ale inny.

 Jaka szkoda, że tak krótki jest czas między okresami, gdy jest się za młodym, a gdy jest się za starym.