On mnie nie kocha, nie tak jak ty, to co ...

 Pisanie to tylko bezemocjonalny ciąg znaków.

 Niestety, czasami życie obchodzi się z nami okrutnie, a my nie możemy nic na to poradzić.

 Najbardziej wyprowadzają z równowagi głupota i zmarnowane starania.

 Życie to nie problemy, które mają być rozwiązane, ale rzeczywistość, którą należy doświadczyć.

 Był jasny zimny dzień kwietniowy i zegary biły trzynastą.

 Powiewa flaga, gdy wiatr się zerwie.
A na tej fladze jest biel i czerwień.
Czerwień to miłość, biel serce czyste.
Piękne są nasze barwy ojczyste.

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 W jakiś nieracjonalny, wewnętrzny sposób serce i rozum mogą się wymieszać.

 Gdybym mógł się rumienić, miałbym na twarzy poparzenia trzeciego stopnia.

 Nikt jeszcze się nie wzbogacił, będąc w stu procentach uczciwym.