W wypowiedzianych słowach jest tlen: powietrze, którym oddycha małżeństwo.

 Ach jak ciężko wspominać.

 Siła rodzi się z przymusu, a umiera z wolności.

 W samotności pragnę samotności.

 Kto żyje nadzieją, umrze głodny.

 Jeśli twój mąż jest z miodu, nie wyjadaj go do końca.

 Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co nam na chwilę dane,
i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?

 Możesz ciągle kogoś tłumaczyć,
ciągle usprawiedliwiać, wybaczać.
Możesz przymykać oko na to, że
cię rani. Ale z czasem przychodzi
taki moment - jeden szczegół, który
sprawia, że już nie potrafisz. Coś
pęka, pojawia się złość, poczucie
żalu i krzywdy. Tak, przecież nigdy
nie liczyłaś na wzajemność, na
wdzięczność... A mimo wszystko
czujesz się zdradzona.

 To zabawne, że to, co nigdy się nie stało, zniszczyło to, co wydawało się wieczne.

 Jednak żałuję róży i płaczę nad sobą.

 To co podziwia jedno pokolenie, następne może wymazać.