Strzelanina w kostnicy zasada numer jeden: nie chowaj się za chudego.
Jak serce jest otwarte, to można w nim czytać.
U mnie raczej w porządku. Tylko czasami, tak znienacka poleci kilka łez po policzku. Tłumaczę sobie, że to przez wiatr. Ale nie mogę dopuścić do siebie myśli, że ten wiatr nazywa się rozczarowanie.
Trzeba wielkiej odwagi, by przeżyć jakoś życie.
Wielcy ludzie nie rodzą się wielkimi, tylko się nimi stają.
Jestem niezawodny jak wieczne potępienie.
Umarł, a w oczach ma wciąż to samo ostatnie marzenie o śmierci.
Rozłączenie bliźniąt nie jest zwykła rozłąka. To jest tak, jakby się przeżyło trzęsienie ziemi. Kiedy dochodzisz do siebie, nie poznajesz świata. Horyzont się przesunął. Słońce zmieniło kolor. Nic nie pozostało z terenu, który się znało. Żyjesz. Ale to już nie jest to samo życie. Nic dziwnego, że ci, co ocaleli z takiej katastrofy, tak często żałują, i nie zginęli wraz z innymi.
Myślałem, że uczę się, jak żyć, a uczyłem się jak umierać.
Kiedy ktoś do mnie mówi: "Kocham cię", czuję się, jakby mi przystawiono pistolet do głowy. Czy w takiej sytuacji można powiedzieć coś innego niż to, czego domaga się osoba trzymająca broń?
"Też cię kocham". Niech szlag trafi miłość i niech żyje coś innego,
czego nie potrafię nazwać, ani opisać.
