Ale ja miałam coś, czego chłopakowi wyraźnie brakowało. Mięśnie.

 Nie możesz rozstać się z własnymi wspomnieniami.

 Jeżeli coś nie może żyć, to trzeba mu pozwolić umrzeć tak, żeby się nie męczył, z godnością.

  Z całą pewnością lepiej żyć w gniewie niż w świecie składającym się wyłącznie z szarości.

 Nie płacz, bo to już się skończyło. Uśmiechaj się, bo to się wydarzyło. Życie to nie dni, które przeminęły, ale te, które pamiętamy.

 By uchronić się przed jakąś instytucją, nie ma to jak stanąć na jej czele.

 Ale ja miałam coś, czego chłopakowi wyraźnie brakowało. Mięśnie.

 Nigdy nie mówić o samym sobie to bardzo szlachetny objaw hipokryzji.

 

......Wraz z upływem czasu zaczynam zauważać że mam coraz mniejszą ochotę mówić. Patrząc na ludzi których mijam na ulicy, widzę w pociągu, autobusie, stwierdzam że owszem oni dużo mówią ale nie rozmawiają. A to diametralna różnica. To tak jakbyś powiedział "Ja Cię kocham ale chleb można kupić w pasmanterii" Im jestem starszy tym bardziej męczy mnie ludzkie paplanie. Już nie mówi się że spotkamy się jutro, pojutrze, za tydzień. Dziś w modzie jest durne stwierdzenie zapożyczone z "angielszczyzny" - jesteśmy in touch. Każdy z nas trwa w sobie samym. A między sobą wymieniamy komunikaty. Jak informator na stacji kolejowej. "pociąg do Warszawy odjedzie....."

 Szlag żeby trafił męki twórcze.

 Jest tak dobrze. Pusto, ciemno, cicho.