Bo czas żadnych ran nie leczy. Czas może tylko uczy ...

 Jeżeli nawet umieranie musi być funkcją społeczną, zróbcież mi tę łaskę: pozwólcie mi wymknąć się na palcach, żebym nikomu w niczym nie przeszkodził.

 Nieświadomy grzech mimo wszystko pozostaje grzechem.

 Łatwiej się poddać, niż o siebie zawalczyć.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Ktoś nie śpi, żeby spać mógł ktoś. To są zwyczajne dzieje.

 Jeśli ktoś z modlitwą łączy swą codzienną pracę, wtedy z jego modlitwy wypływają dobre uczynki i zachowanie przykazań i tylko wtedy polecenie "zawsze się módlcie" będzie spełnione, gdy całe życie wierzącego stanie się jedną, wielką, nieustanną modlitwą.

 Każda istota jest zdruzgotanym hymnem.

 Życie to nie są te chwile, kiedy oddychasz, ale te chwile, które zapierają dech.

 Każda śmierć staje się ofiarą, aby ożyli inni powołani do życia i do trudu w czasie, który Bóg im naznaczył.

 Wszystko, co mówiła, brzmiało jak tekst wydobywający się wprost z moich własnych trzewi.