Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.
Nie ten kto z tobą tańczy, nie ten, który się śmieje. A ten kto z tobą płacze, jest twoim przyjacielem.
A praktyka, jak wiadomo, jest najlepszym kryterium prawdy.
Jak będziemy szczęśliwsi, będziemy się kłócić,Ale teraz domowe odłóżcie niesnaski,Odrzućcie podejźrzane nieprzyjaznych łaski,A dobra powszechnego tchnąc jedynie duchem,Jednomyślnej przyjaźni wiążcie się łańcuchem.
Życie zredukowane do życia. Do walki o życie.
Ludzie już niczego nie oczekują, bo są zawalenia wszystkim sto razy za bardzo: sto razy za dużo informacji, sto razy za dużo obrazków, sto razy za dużo kolorów.
Inaczej będziesz nikim, a lepiej być kimkolwiek niż nikim.
Nie poddawaj się rozpaczy. Życie nie jest lepsze ani gorsze od naszych marzeń, jest tylko zupełnie inne.
- Młoda damo, czy mogę służyć chusteczką. Pani płacze.
- Och, rzeczywiście. Widzi pan, a ja myślałam, że się śmieję. Jak bardzo można się pomylić.
Tysiącmilowa podróż zaczyna się
od pierwszego kroku we właściwym kierunku.
