Podoba mi się w agonii to, że jest zawsze prawdziwa.

 Są ludzie, których krzywdy łamią i ludzie, którzy nie dają się złamać.

 Doszedłem do wniosku, że w życiu nie ma żadnych ustalonych zasad. Robisz to, co musisz, żeby przetrwać. Jeśli to oznacza ucieczkę od miłości twojego życia, żeby zachować zdrowie psychiczne, to tak robisz. Jeśli to oznacza złamanie czyjegoś serca, żeby nie złamało się twoje, robisz to. Życie jest skomplikowane - zbyt bardzo, żeby były rzeczy pewne. Wszyscy jesteśmy rozbici. Podnieś osobę, potrząśnij nią i usłyszysz grzechot ich rozbitych kawałków. Kawałków, które rozbili nasi ojcowie, nasze matki, nasi przyjaciele, znajomi albo ukochani. (Tarryn Fisher, Mimo naszych kłamstw)

 Czoło, oczy, oblicze często kłamią, ale słowo najczęściej.

 Nie pozwól, aby wczoraj
zabrało ci za dużo dzisiaj.

 Nie ma większej samotności, niż samotność marzenia o labiryncie.

 Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.

 Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy. Nie naprawiaj komuś życia, pracy ani związku, jeśli nikt Cię o to nie prosi. Zajmij się swoimi sprawami, a jeśli masz za dużo czasu, to napisz wiersz, lub umyj okna. Ale nie wtrącaj się do życia innych ludzi, bo prędzej czy później niechcący dostaniesz łokciem w oko.

 Życie to nie jest oczekiwanie na to, aż burza minie. To nauka jak tańczyć w deszczu.

 Zapadał już zmrok, więc dowódca pułku wręczył mi amerykańską latarkę.

 A życie — życie zgarniają pod siebie
inni. I nie chcą z niego nic użyczyć.