Czy może być świat piękniejszy niż ten wigilijny?

 Gdy koło fortuny wynosi kogoś na szczyt, droga potem wiedzie tylko w jedną stronę.

 Czasami musimy przestać analizować przeszłość, przestać planować przyszłość, przestać zastanawiać się co tak naprawdę czujemy, przestać decydować rozumem co chce czuć serce. czasem musimy po prostu powiedzieć sobie “niech się dzieje co chce” i iść dalej.

 By uchronić się przed jakąś instytucją, nie ma to jak stanąć na jej czele.

 Pewnego dnia z tych wszystkich skomplikowanych emocji, ze złości, żalu smutku i tęsknoty zostanie tylko zwykła, prosta obojętność.

 Tylko życie poświęcone innym jest warte przeżycia.

 Skoro już musi być sam, to uczyni z samotności swoją tarczę.

 Życie to podróż, a nie dom.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Najokropniejsi są jednak ludzie.

 Wpatrywałam się w jej bladą twarz i
wmawiałam sobie, że nie mam się czego bać.