Samotni są samotni bez granic.

 Nawet stojąc w miejscu,
można zabłądzić.

 Dużo ludzi nie wie, co z czasem robić. Czas nie ma z ludźmi tego kłopotu.

 Co innego jest złośliwie krytykować i zaczepiać, a co innego poprawiać i błędy prostować, podobnie jak pochwały różnią się od pochlebstw.

 Najdłużej w pamięci pozostają chwile, których się nie planowało.

 Zasada jest prosta. Ostatniego drinka zagryzaj zawsze kartą SIM.

 Ukochanie i odczucie idei bardziej ją wcieli w życie niż najokrutniejsze regulaminy.

 Może to tylko znak, że w istocie rzeczy nie są takie, jakimi się wydają?

 Musimy żyć. Żyć tak, by później nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.

 Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, by nie zranić drugiego człowieka, bo jutro możemy już nie mieć okazji powiedzieć “Przepraszam”.

 Tym samym mózgiem myśleć i wierzyć?