Wszyscy są zmęczeni. Dwie rzeczy, które w Polsce wiążą ludzi: ...

 Energia zamknięta w księdze szeptała do jej zmysłów.

 I nigdy nikomu ani niczemu nie oddawaj całej siebie. Zostaw choć kawałek na własność, żebyś miała do czego doszywać, jak Ci resztę wyszarpią. Ta rada dotyczy głównie serca.

 Bladość pokazuje, jak bardzo ciało może zrozumieć duszę.

 Chrześcijanie się nie rodzą, ale się stają.

 Samotność to dziwna rzecz.
Zakrada się cicho i niepostrzeżenie. Siada obok Ciebie w ciemności. Głaszczę Cię po włosach, kiedy śpisz. Owija się wokół twojego ciała i zaciska się tak mocno, że brakuje Ci tchu, że zamiera twój puls, choć krew płynie coraz szybciej. Dotyka ustami miękkich włosków na twoim karku. Zostawia kłamstwa w twoim sercu, kładzie się w nocy w twoim łóżku, wysysa światło z każdego kąta. Nie odstępuje Cię na krok, kurczowo trzyma Cię za rękę tylko po to, żeby jednym szarpnięciem pociągnąć Cię w dół, kiedy usiłujesz się podnieść.

 Nawet stojąc w miejscu,
można zabłądzić.

 Nie myślę intensywnie, myśli przychodzą same, znikąd. A może to właśnie jest myślenie.

 Człowiek potrzebuje drugiego człowieka więcej niż chleba i wody.

 Łatwo o pewność siebie, kiedy wszystko, czego się zapragnie, łatwo przychodzi.

 Być chrześcijaninem jest czymś bardzo wielkim albo niczym.