Świat trzepocze niczym skrzydełka owadów...

 Dzieci często poznają smak samotności właśnie w szpitalu. Potem, kiedy dorastają, zapominają o swoich przyjaciołach i wrogach, urodzinach i wakacjach, ale szpitalne doznania zapamiętują na zawsze.

 Życie to nie jest posiadanie dobrej ręki. Chodzi o dobrze zagrać słabą ręką.

 Żadne z nas już nie pamięta,
Jak beztrosko biegły dni,
Wiele nam nie było trzeba,
Ja i Ty i długo nic.

 Musi być ktoś, kogo nie znam, ale kto zawładnął Mną, moim życiem, śmiercią, tą kartką.

 Świeże wspomnienia w istocie nie są wspomnieniami, to wciąż jeszcze zdarzenia.

 Najważniejsze to wytrwać –

mimo wszystkich przeciwności.

 Chwalą dobrego człowieka jest świadectwo dobrego sumienia.

 Nie ma nic gorszego od samotności we dwoje.

 Co rano budzimy się, wstajemy z łóżek i nigdy nie wiemy, w jakim momencie życie przywali nam prosto w twarz.

 Własne potrzeby są ostatnim powodem, dla którego powinniśmy żyć. Powinniśmy żyć dlatego, że inni o nas zabiegają, że potrzebują nas. I nie chodzi tu o egoizm, ale o to, że tak naprawdę każdy z nas ma potencjał do niezwykłych rzeczy, jeśli tylko postanowi po nich sięgnąć.